MG 34

Inleiding

Al vanaf de Eerste Wereldoorlog was het Duitse leger haar infanterie eenheden aan het opbouwen met als basis de vuurkracht van het machinegeweer. Hiertoe werden vele typen uitgetest en in gebruikt genomen totdat de firma Rheinmetall in het begin van de jaren 30 een wapen ontwikkelden dat zeer veelzijdig kon worden ingezet, de MG 34. Het wapen zou, tot haar vervanging door de MG 42, het standaard lichte machinegeweer van de Duitse infanterie zijn. Het was een uitstekend wapen dat naar goedwil kon worden ingezet als aanvals-, verdedigings- en luchtafweerwapen en dat zelfs tot standaardwapen van de eerste Duitse pantserwagens en tanks werd gekozen.

Het had echter ook wat nadelen. Eigenlijk was het, door zijn uitstekende ontwerp, een precisiewapen. Hierdoor was het minder geschikt voor infanterie inzet dan eigenlijk bedoeld. Daarnaast was de MG 34 gevoelig voor vuil en stof, waardoor het met name aan het Oostfront en in de woestijn van Noord-Afrika minder geschikt was. Toch werd het, met name door de hoge vuursnelheid een geducht en gevreesd wapen, dat bij diverse landen nog tot in de jaren 70 van de twintigste eeuw is gebruikt.

Ontwikkeling 

Alhoewel het Verdrag van Versailles de Duitsers verbood om nieuwe wapens te ontwikkelen, werd in het geheim op buitenlandse locaties toch doorgewerkt aan de ontwikkeling van een Duits licht machinegeweer als Infanterie wapen. Met name Zwitserse vestigingen van voormalige Duitse bedrijven bekwamen zich hierin. De hier opgedane kennis bracht de firma's Rheinmetall en Mauser ertoe om vanaf 1929 de ontwikkeling, gezamenlijk in Duitsland verder te voeren. Al in 1931 kon men een eerste model tentoonstellen. Toch moest men nog de nodige modificaties aanbrengen en kon er uiteindelijk in 1933 een wapen worden getoond dat de goedkeuring van het Leger kon verkrijgen.

Het grootste verschil tussen deze nieuwe Mauser MG 34 en haar voorgangers was de aanwending van een luchtgekoelde loop. De tot dan toe gebruikte machinegeweren in het Duitse leger waren voornamelijk van een watergekoeld type, waarbij een brede, waterhoudende mantel zich om de loop bevond. De MG 34 daarentegen werd luchtgekoeld en kreeg daartoe een doorboorde mantel rond de loop. Alhoewel Rheinmetall de ontwerper was, is het vooral Mauser geweest die de eerste productie ter hand nam. Daarnaast werden de wapens geproduceerd bij Magnet, Steyr, Gustloff en Wagenwerke Brünn.
Totaal werden er ruim 390000 stuks van dit wapen geproduceerd tot aan het einde van Wo2.

Techniek 

De eerste exemplaren van de MG 34 werden uitgerust met een munitietrommel, echter al na een jaar kon het laadsysteem worden uitgewisseld voor laden middels een patroonband. Zo kon de MG 34 naar wens worden gebruikt met een 50 schots patroonband of een 75 schots trommel. Later werd dit middels een duo-trommel verhoogd naar 150. Wanneer het wapen gebruikt werd op een tweepoot- of driepootstandaard, kon naar wens een patroonband met 300 patronen worden gebruikt. Bij gebruik in pantserwagens werd meestal een patroonband in zak of kist gebruikt met 100 of 150 patronen.
De trommels werden veelal gebruikt wanneer het wapen door de infanterie als aanvalswapen werd meegevoerd. Zodra men de MG 34 als verdedigings- of ondersteuningswapen in een vaste positie gebruikte, werd veelal de patroonband gebruikt.

De eerste typen MG 34 kon een vuursnelheid van 800 á 900 schoten per minuut probleemloos halen. Bij deze hoge vuursnelheid zou de loop onherroepelijk vervangen moeten worden voordat deze te heet was om nog na afkoelen te kunnen gebruiken. Veelal werd dan ook een vuursnelheid van 600 schoten per minuut aangewend. Een heet geworden loop kon redelijk eenvoudig, achterwaarts worden afgenomen en vervangen door een nieuwe. Eenvoudig kon men de hete loop laten afkoelen in water of bijvoorbeeld sneeuw om later weer te gebruiken.

Het ontwerp was ook zo gemaakt dat het vrij makkelijk in een voertuig geplaatst kon worden, tevens werden er diverse monden voor het machinegeweer gemaakt om het goed te kunnen gebruiken als anti-luchtdoel geschut. Wanneer het gebruikt werd als indirect vuur had het wapen een bereik van 3500 m. Ongeveer 3000 m was het maximale bereik voor direct vuur, maar 2500 m was optimaal.

Met het doel de vuursnelheid van het wapen te verhogen, werd het wapen verscheidene malen als test aangepast. Zo kon de MG 34S een vuursnelheid van 1700 schoten per minuut en de MG 34/41 zo'n 1200 halen. Alleen van de MG 34/41 zijn 1707 productiemodellen gebouwd bij Mauser. De hogere vuursnelheid had echter een negatieve invloed op de kwaliteit en levensduur van het wapen.

Speciaal voor het gebruik als luchtafweer wapen, werden een aantal modificaties van de MG 34 geproduceerd. Deze staan bekend als Modell 131 en Modell 81. Voor gebruik in vliegtuigen werden de MG 151 en MG 151/20 ontwikkeld uit de MG 34.

Technische gegevens:

Infanterie inzet 

De MG 34 werd zoals al aangegeven, het standaard infanterie machinegeweer bij het begin van de Tweede Wereldoorlog. Een sectie, belast met de bediening van een MG 34, bestond meestal uit drie personen. De schutter was belast met het vuren van het wapen, het werkende houden van het wapen en de algemene onderhoud. De tweede man droeg een reserve loop en munitievoorraad en was verantwoordelijk voor de toevoer van de munitie tijdens het gevecht. De derde persoon diende er voor te zorgen dat voldoende ammunitie aanwezig was en zorgde voor de bescherming van de geschutspositie. Meestal werden vier secties samengevoegd tot een peloton (Gruppe), waaraan nog diverse andere onderdelen, zoals een mortierteam, konden zijn toegevoegd.