D-Day

Al vanaf operatie Barbarossa vroegen de Russen meerdere malen aan de Britten als ze een tweede front wilden openen. Churchill wou dat ook maar hij had de middelen niet. Zo hadden de Britten na de Slag om England een groot tekort aan invasieboten en vliegtuigen. Men had ook niet genoeg troepen om een invasie te lanceren daarom was de deelname van een grote mogendheid zoals Amerika echt wel nodig. Toen deze ook openlijk in de oorlog werd betrokken konden ze eindelijk hun tweede front openen.

Dit werd voor de eerste keer gedaan op 8 november 1942 tijdens operatie Torch in Noord-Afrika. Toen deze campagne met succes werd beëindigd viel men Sicilië en kort daarop Italië binnen. Toen de geallieerden in Italië bleven steken in de Gustavlinie verloor deze veldtocht elk strategisch nut. De geallieerden moesten helemaal opnieuw beginnen. De Duitse heerschappij in West-Europa moest eens worden doorbroken. Het plan die dit moest bewerkstelligen was operatie Overlord, D-day of Decision-day daarentegen is hiervan een deeltje.

De voorbereiding

Om een geslaagde landing te verwezelijken moesten de geallieerden zeker zijn dat ze het luchtoverwicht hadden. D-day werd daarom voorafgegaan door een groot luchtoffensief die men operatie Pointblack noemde. De bedoeling was simpel, men wilde Luftwaffe zodanig minimaliseren tot dat men het zee -en luchtoverwicht verkreeg.
Maar er was grote ontevredenheid ontstaan omtrent hoe dit zou worden bereikt.
Er waren 2 mogelijkheden:

1.	De spoorwegen en belangrijke bevoorradingswegen bombarderen
2.	De oliereserves van de Duitsers vernietigen

Alles komt op hetzelfde neer, de geallieerden wilden de mobiliteit van hun vijand vernietigen. Men achtte de eerste mogelijkheid als de belangrijkste.
Vanaf 9 februari 1944 legden de geallieerden alle As-strijdkrachten het vuur aan de schenen. En na een paar maanden was het Duitse leger in West-Europa een grote troef kwijt, haar mobiliteit speelde ze kwijt.

Tactiek

De verovering van de stranden zou in verschillende golven gebeuren. Eerst zouden slagschepen tezamen met de hele geallieerde luchtmacht(zo'n 10 000 vliegtuigen) de Duitse bunkers bombarderen. Daarna zouden genietroepen ondersteund met allerlei tankvarianten* de weg vrijmaken voor de infanterie. Het rare is wel dat Omar Bradley, de bevelhebber van de Amerikaanse troepen geen tanks wou hebben. Waarom zijn weigering is raadsel, sommigen zeggen dat het te maken had met de minachtende houding jegens de Britten maar dat is natuurlijk een veronderstelling.

In theorie zou deze invasie zeer gemakkelijk moeten verlopen.

1.	De Duitsers konden te weinig divisies inzetten zodat men maar een gemiddelde had van 1 volwaardige divisie per 80 km. Om goed te kunnen verdedigen moet men zeker 1 divisie om de 5 à 10 km hebben.
2.	Von Rundstedt verwachtte de invasie in het nauw van Calais. Hij concentreerde daar het gros van zijn troepen zodat ze de confrontatie met de invasievloot misliepen.

3.	Hitler had ook nog eens een deel van zijn pantserreserves(4de tankdiv.) naar Parijs gedirigeerd. Deze zouden proberen met een tegenaanval de geallieerden in de zee te drijven maar met zo'n grote luchtmacht zoals van de geallieerden zou deze tegenaanval gemakkelijk af te slaan zijn.

Rommel bekend als de woestijnvos was in die periode inspecteur van de werken aan de Antlantikwall. Onder zijn toezicht moest hij de Antlantikwall zoveel mogelijk versterken maar dat ging niet van een leien dakje. De Duitsers hadden een nijpend tekort aan bouwmaterialen.
Operatie Pointblack had zodanig veel schade aangericht dat het Duitse spoorwegennet op instortten stond. Wat hem ook belette om de verdediging te versterken was dat hij maar de functie had van inspecteur zodat hij bijvoorbeeld geen rekruten kon aanvragen** om grote werken uit te voeren. Daarom zette hij alleen maar hindernissen op de stranden zoals drakentanden, belgian gates,...
Hij was de enige die er zeker van was dat de invasie op de stranden van Normandië zou gebeuren.

De geallieerden zaten nog met één probleem: hoe 287 000 man ongemerkt op de Normandische stranden krijgen? De planners hadden dit zeer slim opgelost. Na Pointblack waren de meeste radarstations behalve deze aan de Seine vernietigd. Men had opzettelijk deze stations niet gebombardeerd zodat een paar dagen erna schepen de hele tijd konden manouvreerden, het leek alsof er een grote invasie op komst was in het nauw van Calais.

Die beslissende landing zou op 6 juni 's morgens worden gelanceerd. De stranden werden verdeeld naar land(Verenigde Staten, Canada en Verenigd Koninkrijk) en dan nog eens per legereenheid. Zo werden de Normandische stranden verdeelt in 5 stukken:

1.	Utah	4de Amerikaanse infanteriediv.
2.	Omaha	1ste Amerikaanse infanteriedivisie + regiment van de 29ste infanteriedivisie
3.	Gold	50ste Britse infanteriedivisie
4.	Juno	3de Canadese infanteriedivisie
5.	Sword	3de Britse infanteriedivisie

Utah

In de nacht van 5 op 6 juni werd de 101ste div en de 82ste div landinwaarts gedropt. De 101ste werd gedropt voor de Merderet(rivier). Ze moest daar bepaalde sluizen en bruggen veroveren. De 82ste daarentegen werd achter de Merderet gedropt. Zij zou St-Mère-Eglise moeten bezetten en een paar artillerie batterijen ontschadelijk maken tot de landingstroepen hen zouden komen aflossen. Deze opdracht was niet zo vanzelfssprekend dat bewezen de problemen van het 82ste toen 2 regimenten door de wind naast de Duitse 91ste div landde, het gevolg was een bittere strijd. Gelukkig voor het opperbevel werd de stad veroverd met een ander regiment van de divisie.
Op de morgen van 6 juni landde de 4de infanteriedivisie van generaal Roosevelt jr.***. Door de sterke stroming landde de eenheid 2 km ten Zuiden van de oorspronkelijke stranden. Zo werd per toeval een goede verdediging van het 709de Duitse div vermeden.

Tegen de middag had de 4de div al contact gemaakt met de 101ste luchtlandingsdiv. Maar ze slaagde er niet in om op de eerste dag contact te maken met het 82ste want ze strandde op 6 km van St-Mère-Eglise. De Duitsers konden die dag geen vuist vormen, er was choas overal.
Op die dag landden er zo'n 20 000 man en 1700 motorvoertuigen. De tol was minimaal, er sneuvelden zo'n 300 soldaten.

Omaha

Omaha zou moeten worden veroverd door de 1ste Amerikaanse infanteriediv. Ze stond tegenover de 352ste Duitse infanteriediv. De Amerikaanse inlichtingendienst had deze eenheid rond St-lô verwacht maar nu liepen de Amerikanen recht in de armen van de Duitsers. Er zouden die dag nog meer problemen opduiken die het vestigen van een Amerikaans bruggehoofd zouden vermoeilijken. Door het slechte weer zonken er ook nog eens 27 van de 29 tanks. Ook werd bijvoorbeeld elke landing ingeleid door een scheeps -en luchtbombardement. Bij Omaha gebeurde dit ook maar het scheepsbombardement was zo hevig dat er enorme stofwolken ontstonden.
De bommenwerpers die volgden durfden hun bommen niet droppen omdat de kans dat ze de eigen troepen zouden raken te groot was. Toen de genie en de infanterie op het strand landden troffen ze de meeste bunkers onbeschadigd aan. Het was een verschrikkelijk schouwspel, toen de klep van hun landingsvaartuigen naar beneden gingen werden ze direct getrakteerd op een mengeling van mitrailleurs, mortieren, granaten van 75mm's en 105mm kanonnen. De geallieerden hadden dan nog het geluk dat er maar 494 Duitsers in de vuurlinie stonden. De rest van de divisie bevond zich in het achterland. Von Rundstedt wou "deze schijnaanval" stoppen, hij stuurde 90 tanks om de verdedigers van Omaha beach een tegenaanval te laten lanceren. Meer tanks kon hij niet uit de reserve halen, Hitler lag nog te slapen en mocht niet gestoord worden.
Na H+3(3 uren na de landing) begon het Duitse verzet te breken grotendeels door de scheepsartillerie. Daarna vocht de eerste divisie zich zo snel mogelijk een weg door naar de kuststeden. De weg Bayeux-Insigny kon niet meer worden bereikt daarbij was er ook geen contact gemaakt met andere stranden.
Op de eerste dag sneuvelden zo'n 2400 Amerikanen, de Duitse verliezen bedroegen de helft maar zij konden wel niet rekenen op verdere reserves.

Gold 

Gold, het middelste strand zou worden aangevallen door de 50ste Britse div ondersteund met de 7de Britse tankdiv. Ze zouden het moeten opnemen tegen eenheden van de 716de en 352ste div.

De landing zelf verliep heel moeizaam, door het weer stonden de obstakels op het strand onder water zodat de genie moeilijkheden kreeg om ze op te ruimen. Ook hadden sommige mitrailleursnesten het bombardement overleefd die altijd een landing voorafging. Al vlug werd de 50ste div getrakteerd op een mengeling van machinegeweervuur en granaten. Gelukkig voor de Britten had generaal Kraiss, bevelhebber van het 352ste al een paar belangrijke eenheden richting Utah gezonden om de vorderingen van het 101ste te onderdrukken. Deze eenheden beschikten over het aantal tanks die met gemak de Britten terug in zee konden drijven. De enige voorwaarde voor een succesvolle tegenaanval was dat het 352ste niet veel terrein mocht prijs geven, want dan zouden de Britten de ruimte krijgen om de 7de tankdiv te laten landen.

De eerste dag moesten volgende doelen worden veroverd.

1.	Contact maken met Juno en Omaha
2.	Het veroveren van Arromanches
3.	De Longues batterij uitschakelen
4.	Het afsnijden van de weg Bayeux-Caen

Het contact met Juno werd zonder problemen tot stand gebracht. Omaha, het bijna-rampscenario was de eerste dagen een geïsoleerd eiland en was helemaal op zichzelf aangewezen.
De geallieerden wisten dat Normandië hen niet veel belangrijke havens zou opleveren. Om toch het toekomstige probleem met de bevoorrading op te lossen bouwde men 2 kunstmatige havens(mulberries), één voor Arromanches en één voor Omaha(deze werd al in direct na D-day vernietigd door een storm). Deze betonnen blokken werden dan gesleept om dan tot zinken te worden gebracht, er onstond dan een pier. Op het einde van oktober 1944 werden er zo'n 60 000 ton goederen en 40 000 voertuigen aan land gebracht bij de mulberry bij Arromanches.

Ten Noord-Westen van Arromanches lag de artilleriestelling van Longues. Deze werd zonder problemen onder de voet gelopen door de Britten ondersteund door het scheepsgeschut.
Het laatste objectief werd jammer genoeg niet bereikt. De geallieerden strandden op één anderhalve kilometer van Bayeux. Ze waren toen al bijna 10 km landinwaarts getrokken.

Dit strand mag je toch een succes noemen: bijna al haar doelen bereikt, ze stond op het punt om Bayeux aan te vallen. Er werden ook 25 000 man aan land gebracht waarvan er 400 van sneuvelden.

Juno

Juno, het tweede zwaarst verdedigde strand werd door de 3de Canadese div en elementen van de 51ste Canadese div bestormd.
Haar voornaamste doelen waren de weg Caen-Bayeux zoals bij Gold af te snijden, het veroveren van het vliegveld Carpiquet naast Caen en contact maken met de naburige stranden(Gold en Sword).
Haar tegenstander was de 716de infanteriediv onder generaal Richter, een eenheid die vooral bestond uit -18 jarigen, 35 plussers en (zwaar) gewonde veteranen uit Rusland. Deze divisie was één van de immobielste eenheden die de kust van Normandië moest verdedigen. Toch zou ze de eerste uren van de landing hevig verzet leveren. Ook de onzichtbare obstakels deden hun duit in het zakje, deze beschadigden of vernietigden zo'n 30% van alle gebruikte landingsvoertuigen. Maar de 21 400 Canadezen zetten door en veroverden alle kuststellingen en de kuststeden. Ze trokken landinwaarts om zo snel mogelijk haar doelen te veroveren maar Caen-Bayeux en het vliegveld bij Carpiquet werden niet bereikt. Toch waren de Canadezen de verst gepenetreerde eenheid in Frankrijk. Ik denk dat dit grotendeels te verklaren is aan de immobiliteit van de Duitsers. Toen hun kuststellingen overrompeld werden konden ze nog terugvallen op de kuststeden maar toen deze veroverd werden konden ze zich niet snel genoeg terugtrekken om nog één of andere stelling te bouwen. Over de verliezen bestaan er verschillende gegevens de ene bron, een Canadese site zegt 340 doden terwijl een Britse site zo'n 1200 doden aangeeft. Ik denk dat het laatste het meest waarschijnlijke is omdat men overal praat van een zeer goede verdediging, er zijn veel gelijkenissen terug te vinden met Omaha.

Sword 

Zoals op de kaart aangegeven staat is Sword het meest linkse landingsstrand. De geallieerden hielden ermee rekening dat de 2 buitenste landingsstranden(Utah en Sword) gemakkelijker konden worden overrompeld door een mogelijke Duitse tegen(flank)aanval. Daarom werd de 6de Britse luchtlandingsdiv achter het 716de Duitse div en de 711de Duitse div gedropt.
Het doel van de divisie was:

1.	Het veroveren van de brug bij de Orne
2.	De Merville batterij vernietigen
3.	De 5 bruggen van Dives opblazen

De Duitsers verweerden zich dapper aan de Orne jammer voor hen beschikten de Britten over zwaar materieel(dat gedropt was) zodat ze er in slaagden de brug op de eerste dag te veroveren. Ondertussen werd na een stormloop de batterij van Merville veroverd maar door listige**** tegenaanval ging ze terug over in de handen van de bezetter(dit bleef tot in augustus 1944).
De troepen die de bruggen bij Dives moesten opblazen slaagden in hun opzet. Rundstedt's troepen konden de landing niet tegenhouden door ze te outflanken. Maar door dit succes kon - zo zou later blijken - Montygomery alleen maar Caen frontaal aanvallen. Hij kon ook zijn front niet verbreden zodat de vestiging van een bruggehoofd iets langer op zich zou laten wachten dan normaal.

Ondertussen landden troepen van de 3de Britse infanteriediv onder generaal Rennie op Sword. De kuststellingen werden probleemloos veroverd door de genie en andere eenheden. De Britse troepen trokken direct landinwaarts maar stootten al bij Hermanville op hevig verzet van de 21ste pantser div.
Een eenheid die zich al had bewezen gedurende de Woestijnoorlog o.l.v generaal Rommel. De divisie werd grotendeels in 1943 vernietigd bij de evacuatie van Tunesië. Een jaar later werd ze hervormd met nieuwelingen en veteranen van het Oostfront.
Nu stond ze weer tegenover Montgomery en zijn numeriek overwicht maar nu beten de Britten in het zand. Bij Hermanville moesten ze zich direct ingraven maar i.p.v het initiatief te proberen herwinnen door een aanval versterkten ze hun stellingen. Door deze typisch Britse voorzichtigheid had het verlies van Sword en de hele landing werkelijkheid kunnen worden. Gelukkig voor hen kampte de Duitse divisie ook met problemen die vooral in de volgende alinea duidelijk worden.

De dropping van de 6de luchtlandingsdiv was niet onopgemerkt gebleven. De 21ste div wou direct afrekenen met de indringers maar door het trage werken van Legergroep B werd pas om 4.30u een order uitgevaardigd terwijl de dropping rond middernacht plaatsvond. Volgens dat order moest het 21ste afrekenen met de luchtlandingstroepen bij de Orne. Dan beginnen de moeilijkheden, de divisie verloor veel tijd met het hergroeperen van haar troepen, ze lagen nogal verspreid rond Caen. 5 uur na het bevel, toen de divisie eindelijk naar de Orne kon trekken beveelt een korpscommandant om de landing vanuit zee tegen te houden. Generaal Feuchtinger, bevelhebber van het 21ste zocht een compromis. Hij stuurde 2/3 van zijn divisie naar de kust terwijl het andere deel de paratroepen(luchtlandingsdiv) moest verdrijven.

Rond 16.00u kan de aanval eindelijk beginnen op de 3de divisie. Bij Perriers Rise begonnen de eerste schermutselingen, 40 Mark IV's trokken noordwaarts. De Britten hadden zich ingegraven en beschikten over zeer goede anti-tankstellingen. De Duitsers hielden het voor bekeken nadat ze bijna de helft van hun strijdmacht verloren. Toch vonden de Duitsers ten Noord-Oost van Perriers een gat in de verdediging. Ze stootten snel door tot ze de kust bereikten, Juno en Sword was hiermee van elkaar gescheiden. Feuchtinger gaf direct het bevel om de steden Lion van Sword en Luc-sur-mer en Basly van Juno aan te vallen. Bij Lion forceerden de Duitsers een doorgang maar door een tekort aan reserves kon deze niet benut worden. Dus de aanval werd een grote mislukking toch er zekermeer inzat. Als het OKW(OberKommando der Wehrmacht) de 12de SS panzer div en de Panzer Lehr div sneller hadden vrijgegeven dan zou ze ogenblikkelijk de aanval van het 21ste ruimschoots kunnen versterken. Men zou gemakkelijk de Canadezen en de Britten bij Juno en Gold kunnen afsnijden. Maar i.p.v dat werden de 2 pantserdivisies maar om 19.00u vrijgegeven en werden ze frontaal ingezet grotendeels tegen de landingstroepen van Juno en Gold. Het meest dramatische aan de hele zaak is dat ze hun saillant(een uitstulping in een linie) die dag teniet werd gedaan door een misvatting:
Ze hadden een heleboel transportvliegtuigen gezien die in hun richting vlogen. Feuchtinger trok zijn troepen terug omdat hij bang was dat de geallieerden zijn divisie zou proberen af te snijden van Caen. Had hij geweten dat de luchtlandingstroepen voor de Orne bedoeld waren dan had hij nooit zijn soldaten terug getrokken.

Gedurende die dag werden er zo'n 29 000 Britten aan land gebracht. Een succes als je weet dat de Britten de helft van Sword kwijt waren door de Duitse tegenaanval.
De objectieven van de troepen waren zeer duidelijk.

1.	Contact maken met de Canadezen bij Gold
2.	De bruggen bij het Caen kanaal veroveren
3.	Caen veroveren

Door de Duitse tegenaanval kon het laatste doel niet worden bereikt. Op het eerste zicht is dat niet zo erg, de planning kon misschien een beetje te overmoedig geweest zijn. Caen zou dan toch zeker in Britse handen moeten zijn binnen de 5 dagen. Maar door montgomery's "brilliante" leiding sleepte dit aan tot 19 juli. Er zijn in die periode wel 3 operaties gelanceerd(Epsom op 25 juni, Charnwood op 7 juli en uiteindelijk Goodwood op 18 juli). Op de BBC site is daarover zelfs niets over terug te vinden. Je vindt alleen maar Operation Charnwood enabled Canadian troops to establish a foothold in Caen. Het mislukken van de eerste 2 operaties is vooral te wijten aan de voorzichtigheid van de Britse bevelhebbers en het niet begrijpen hoe ze de verschillende componenten(infanterie, tanks en vliegtuigen) konden combineren(zie woestijnoorlog, laatste slag van El Alamein). Op het einde van de dag werden er al 29 000 Britten aan land gebracht.

Zo had men een tank die de mijnen opruimde(vlegeltank), tanks die vanuit zee werden losgelaten met een beschermend canvasscherm(Duplex Drive),....

Als er rekruten waren natuurlijk omdat Goring na het luchtoffensief zoveel mogelijk troepen probeerde in te zetten voor de spoorwegen te repareren zodat er meer dan 100 man op de grond stond voor 1 in de lucht.

Zoon van de president Roosevelt. Hij landde met de eerste golf en dirigeerde de aanval tot een succes. Hij kreeg hiervoor "the Medal of Honor".

Sommige Duitse verdedigers hadden zich verscholen in een tunnel onder de batterij. Toen de eenheid rustte kwamen de Duitsers uit hun schuilplaats en verjaagden de Britten.